32. Damy radę

"Im jakiś szczegół jest bardziej niezwykły i groteskowy,

tym więcej zasługuje na dokładne zbadanie,

a wypadek, który, zdawałoby się, wikła sprawę,

dokładnie rozważony i umiejętnie wyzyskany,

może ją właśnie całkowicie wyjaśnić."

- Sherlock Holmes

    Snape zmierzył ją wzrokiem i odsunął się, krzyżując nonszalancko ręce na piersi.

- A po co chcesz to wiedzieć? - Uniósł brew. - W ogóle skąd go...

- Pierwsza zadałam pytanie – wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Odpowiadaj.

    Mistrz Eliksirów westchnął i stwierdził, że unikanie odpowiedzi nic nie da. W końcu skądś go musiała znać... Musi mieć powód, skoro pyta. A to nie było nic zbyt poufnego.

- Mieszkał we Francji – zaczął. - Kilka lat od ciebie starszy, brunet. Jakiś miesiąc temu przeniósł się do Anglii. Przyjął Mroczny Znak. Jest pupilkiem Bellatrix. Więcej nie wiem.

    Wyrzucał z siebie zdania jak z automatu, a Carmen nie wiedziała, co robić. Co powiedzieć. Co o tym wszystkim myśleć.

- Wyjaśnisz mi teraz, skąd go w ogóle znasz? - zapytał Snape, a w jego głosie pobrzmiewała stal. Wyrwał ją z zamyślenia.

- Tak. Nie. Nie wiem...

- Cóż za elokwencja – zadrwił. - Nie myślałem, że tego dożyję...

- Oj, zamknij się! - wrzasnęła Carmen. - Ty... Ty... Nic nie rozumiesz!

- To może łaskawie mi wytłumacz?! - warknął ze złością. Jak ta dziewczyna śmiała na niego wrzeszczeć? O co jej chodzi, do Merlina ciężkiego?

- Nie zrozumiesz! Byłeś kiedyś dręczony, prześladowany, zraniony?! - Krzyczała, z oczu płynęły jej łzy. Snape był przerażony. Co się z nią działo?! Chwycił ją mocno za nadgarstki i pociągnął do siebie.

- Uspokój się! Dla twojej wiadomości byłem! - Jego oddech przyspieszył, zacisnął palce mocniej. - Cholerny Potter i jego kumple! Zadowolona?

    Zamilkł i ją puścił, a między nimi zapadła dziwna cisza. Nikt nie chciał się odezwać, a Carmen... Jak mogła tego nie zauważyć? Owszem, był okropny i przywdziewał maskę obojętności, ale przecież był jej bratnią duszą... Powinna i tak to wyczuć, coś zauważyć. A tymczasem...

    Usiadła na krześle. Uniosła głowę i spojrzała w czarne, bezdenne oczy Severusa.

- Dobrze, powiem ci – głos miała spokojny, nie drżał jej. Musiała wziąć się w garść.

- Czekam – odparł jedynie i zagłębił się z powrotem w fotelu, uważnie ją obserwując. Wciąż nie potrafił jej do końca rozgryźć. Zaczerpnęła głęboko powietrza i zaczęła mówić:

- Urodziłam się we Francji. Od dziecka nie lubiłam innych, nie ufałam im. Byłam inna. Widziałam to, czego nie widzieli inni. Mimo to, gdy poszłam do szkoły poznałam jedną dziewczynę. Miała na imię Sarah. Dość standardowa uroda, blond włosy, niebieskie oczy, które dzisiaj mnie przerażają. Szybko się zaprzyjaźniłyśmy. Wszędzie chodziłyśmy razem, ludzie ją lubili. Wtedy wydawało mi się, że mnie też. Byłam szczęśliwa, nie samotna. Tak dorastałyśmy, zawsze razem. Myślałam, że tak już będzie na zawsze, planowałyśmy nawet wspólną przyszłość, wszystko chciałyśmy robić wspólnie. Poznałam wtedy też Jacka. Rozumiał mnie jak nikt inny, Sarę też polubił. Trzymaliśmy się razem, mieliśmy mnóstwo znajomych, przyjaciół. Rok temu coś zaczęło się psuć. Sarah się zmieniała. Zaczęła zachowywać się... dziwnie, jak na nią. Klęła bez powodu, ubierała się wyzywająco, chodziła w bardzo mocnym makijażu... Najpierw mi to nie przeszkadzało. Doszłam do wniosku, że przecież wszyscy dorastamy, ona też ma takie prawo. Cały czas miałam Jacka, więc żyłam normalnie. A potem coś się stało, do dzisiaj nie wiem co. Po prostu, wszyscy odwrócili się ode mnie. Tak od razu. Stałam wtedy na przerwie w szkole z Sarą, gdy podeszła do nas kompletnie nieznana mi dziewczyna i zaczęła wyzywać mnie od najgorszych. Dowiedziałam się, że jestem idiotką, debilką, nie zasługuję, żeby żyć, a co do dopiero przebywać wśród nich. Powiedziałam powoli i wyraźnie, żeby się uspokoiła, spojrzałam na Sarę, żeby mi pomogła, a ona... Nic. Nie zareagowała, jakby mnie tam nie było. Nie broniła mnie. Godzinę później to samo. Wieczorem poszłam do parku, gdzie miałam spotkać się z Jackiem. Miałam nadzieję, że może on coś wie. Gdy przyszedł... Kompletnie mnie zignorował. Szedł z... z Sarą za rękę, a ona... Śmiała się. Śmiała się ze mnie szyderczo i patrzyła tymi diabelsko niebieskimi oczami, które prześladują mnie w snach. Spadaj stąd, debilko. Co ty sobie myślałaś? Lepiej tu nie wracaj, dziwadle. Tak mówiła. A ja się czułam, jakby mnie ktoś skonfundował. Zaczęłam płakać, uciekłam. Nie wiedziałam, co robić. Od tego czasu w szkole zapanowało dla mnie istne piekło. Gdy tylko stamtąd wracałam, zamykałam się w domu, w swoim pokoju, aby nic mi się nie stało. Grozili mi. Nauczyciele nic sobie z tego nie robili, jedynie rodzice mnie rozumieli. I gdzie się wtedy podziali moi przyjaciele? Zniknęli, bo tak naprawdę nigdy ich nie było! W końcu doszło do tego, że pobili mnie w szkole. I tak było dzień w dzień. Miałam tego dość, nic nie mogłam zrobić. Nic. Dowiadywałam się za to o sobie coraz to nowszych rzeczy. Jesteś wredną, durną, głupią i puszczalską suką i nie masz żadnych praw. - Snape zrobił się czerwony i zacisnął palce na oparciu fotela. Carmen uśmiechnęła się gorzko. - Musiałam to znosić. Gdyby nie Dumbledore, nigdy bym nie...

- Blizna... – wyszeptał mężczyzna bezwiednie, wpatrując się w nią szeroko rozwartymi oczyma. - Chyba nie powiesz mi, że...

- Że co? - zapytała buńczucznie Brown. - Że próbowałam się zabić? A ty byś tak nie zrobił? Mając każdy dzień za koszmar i żadnej perspektywy poprawy? Każdego dnia bojąc się o okropności, jakie mogą ci zrobić, rzeczy, które mogą o tobie i twojej rodzinie powiedzieć... Wiesz jacy potrafili być pomysłowi?

- Przestań! - wykrzyknął Snape i podszedł do niej. Po jej policzkach poleciały łzy.

- Gdy tu przyjechałam... Obiecałam sobie, że nigdy nie pozwolę zobaczyć im, jak płaczę. Już nigdy. - Wstała i spojrzała na niego. Mistrz Eliksirów poczuł się nieswojo. Jakby coś go tam wewnątrz... No, może nie poruszyło, ale jakby coś drgnęło w jego od dawna skażonej duszy.

- Nadal go kochasz? - zapytał tylko. - To ważne. Możesz mieć kiedyś okazję do zemsty i...

- Ja... - zaczęła. - Tak i nie. Z jednej strony nienawidzę go za wszystko, co mi zrobił, a z drugiej... Czuję, że to jest jakieś niepełne, niedokończone... - Spojrzała mu w oczy. - Ale marzę o tym, aby go spotkać. Wiem, że wtedy wszystko się wyjaśni. A wtedy będę gotowa – powiedziała twardo i uniosła wysoko głowę, ocierając rękawem szaty łzy. - A ty?

- Co? - warknął, unosząc w pytaniu brew. Był już dostatecznie wyprowadzony z równowagi, po co to ciągnąć?

- Nie powiesz mi, że stałeś się taki zgorzkniały tylko przez Pottera. - W oczach Carmen pojawił się dawny błysk. - Minęło już tyle lat... Na pewno nie jesteś taki sarkastyczny, wredny i okropny...

- Dziękuję – wtrącił z okropnym uśmiechem Snape.

- ...tylko dlatego, że kilkoro uczniów zrobiło ci wstyd w szkole. Ty chowasz urazę, to jest coś głębszego. Szpiegując Voldemorta dla Dumbledore'a narażasz się, katujesz samego siebie. Kieruje tobą coś więcej. To poświęcanie się dla czegoś dobrego... jest jakby pokutą. A coś takiego wymaga przywiązania, którego nienawiść nie daje. Za to coś wręcz przeciwnego... Kto?

    Snape wpatrywał się w nią. Chciał wybuchnąć, warknąć, że to nie jej sprawa. Powinien tak zrobić, wywalić ją za drzwi. Przeraził się, że nie potrafił. Bezwiednie dotknął dłonią miejsca, gdzie na jego przedramieniu widniał Mroczny Znak. Oprócz Dumbledore'a nikt nie wiedział. Nikomu nie mówił. Zanim zdążył zapanować nad swoimi ustami, cicho wyszeptał:

- Lily Evans.

- Robisz to wszystko dla niej? Żeby chronić jej syna?

    Tylko skinął głową. Po chwili Carmen poczuła, jak jej umysł zalewają wspomnienia. Jego wspomnienia. To było niesamowite. Widziała wszystko: jak poznał ją w dzieciństwie, był dręczony w szkole, pomagał jej w eliksirach... Zobaczyła kłótnię, gdy nazwał ją szlamą. A potem przystąpił do Śmierciożerców. Tuż przed śmiercią Lily i Jamesa poszedł do Dumbledore'a, błagał go o ochronę dla niej. Mimo że już nie była jego przyjaciółką, on wciąż w głębi duszy był do niej przywiązany. Tylko ona jedna przez jakiś czas widziała w nim człowieka, prawdziwego, wartego uwagi. Śmierć Lily wstrząsnęła nim tak bardzo, że przeszedł na dobrą stronę, zaczął szpiegować i narażać swoje życie, aby chronić chłopca z jej oczami, które tak bardzo mu ją przypominały.

    Gdy wspomnienia zniknęły z umysłu Carmen, nie wiedziała, co powiedzieć. Przecież specjalnie przed nią się tak otworzył, to musiało być dla niego bardzo ważne. W jakiś dziwny, pokręcony, snape'owy sposób on jej zaufał. A Brown potrafiła to docenić.

    Zarzuciła mu ręce na szyję i mocno przytuliła. Byli przecież w bardzo podobnej sytuacji. Odrzuceni, zranieni mieli tylko siebie. Po chwili poczuła na plecach jego dłonie, które lekko odwzajemniły uścisk. Nie lubił okazywać uczuć, wiedziała o tym. Właściwie ona też nie, ale ten tłustowłosy nietoperz jakoś dziwnie na nią wpływał.

- Wiem, że nie wszystko skończy się dobrze, nie będziemy żyć długo i szczęśliwie, bo nie jestem głupia, ale... Damy radę. To wiem na pewno. Damy radę – powiedziała twardo, wtulona w jego szyję.

Nie odpowiedział. Carmen spojrzała mu w twarz, zbliżając swoje usta do jego. Delikatnie rozchyliła mu wargi językiem, przygryzła lekko dolną, czując jego szybszy oddech. On jednak jedynie wyszeptał.

- Później.

    Odsunęła się, wiedząc, że na pewno ma powód. Uniosła więc brwi w niemym pytaniu.

- Potter leży w Skrzydle Szpitalnym, muszę go odczarować. - Przewróciła oczami. - Też nie mam na to ochoty, zmarnuję na niego mnóstwo czasu.

- Co go trafiło? - zapytała z zainteresowaniem.

- Nie zrozumiesz. - Zmierzyła go wzrokiem. - No dobra, ty akurat może coś zrozumiesz. Klątwa Darskiego. A teraz lepiej wyjdź pierwsza, bo na pewno chcesz się zobaczyć z Granger, a ja mam dość insynuacji, że znęcam się nad uczniami – oznajmił i uśmiechnął się szyderczo. Car ruszyła do drzwi, gdy jeszcze dodał: - Chyba powinnaś to zobaczyć i pokazać Granger – powiedział szorstko, wręczając jej niewielką kopertę. - Liczę, że nie będziesz histeryzować.

- Nie będę. Mam mocne nerwy.

- Właśnie widziałem – zadrwił Snape, patrząc na krzesło, na którym niedawno płakała.

- To co innego. Zresztą, ty we wspomnieniach też parę razy...

- Wynoś się, Brown! - huknął, a ona szybko wyszła, trzasnęła drzwiami i wybuchła niekontrolowanym śmiechem.

    Po chwili wzięła się w garść i ruszyła w stronę Skrzydła Szpitalnego. Cieszyła się, że go ma. Owszem, nagle znowu Jack wkroczył w jej życie, ale przecież dadzą radę. Musi być teraz silna. Jest wojna, nie może sobie pozwolić na jakieś słabości.

    Z tą myślą wkroczyła do pomieszczenia zwanego Królestwem Pani Pomfrey. Jeszcze nigdy tu nie była, nie miała okazji. Rozejrzała się – nic niezwykłego. Parę łóżek, teraz większość zajęta przez ofiary ataku Śmierciożerców. Na nich też rzuciła okiem. Wyliżą się.

    Podeszła do łóżka, przy którym siedziała brązowowłosa dziewczyna i rudy chłopak. Obok nich leżał Potter, ale wyglądał okropnie. Miał sine wargi, zaczerwienione okolice oczu, był strasznie blady i wyglądał, jakby spał, ale jego klatka piersiowa poruszała się niespokojnie, w nieregularnym rytmie. Carmen przysunęła sobie krzesło i usiadła obok nich.

- Gdzie byłaś? - usłyszała zainteresowany głos Hermiony.

- Musiałam załatwić parę spraw. Ale żyję. Co z nim? - zapytała, aby zmienić temat.

- Kiepsko. Niech ten tłustowłosy dupek się pospieszy i mu pomoże. Jeśli mu pomoże – warknął chłopak, a Car poczuła, jak coś niebezpiecznie przewraca się w jej żołądku.

- Ron, jak możesz! Dumbledore mu ufa, my też powinniśmy! - oburzyła się Hermiona, a Brown odetchnęła z ulgą. Rudowłosy wymruczał coś, co nie brzmiało zbyt elegancko i zamilkł. - A gdzie masz Lunę?

- Zaczęła coś mówić o wzrastającej populacji nargli i chrobotków, które sprawiają, że robi się zimno i... i... Wtedy przestałem słuchać. Poszła do swojego dormitorium – odparł. Dziewczyny postanowiły dać mu spokój.

- Wiesz, co mu jest? - zapytała spokojnie Hermiona, trzymając Harry'ego za rękę i głaskając jej zewnętrzną stronę.

- Klątwa Darskiego – odpowiedziała Carmen, przeciągając samogłoski. Widząc zdziwiony wzrok brunetki, dodała: - To starodawne, czarnomagiczne zaklęcie, nie dziwię się, że go nie znasz. Zapewne sam Dumbledore nie ma o nim pojęcia.

- Co m-mu... będzie? I jak to się leczy? - Wyczuwało się niepewność w głosie Hermiony.

- Przede wszystkim to zaklęcie różnie działa, w zależności od osoby i jej... Hmmm... przywiązania do kogoś. Może zadziałać od razu, może po paru minutach. Zaczyna się od napadu padaczkowego, krwioplucia i różnych innych, niezbyt przyjemnych i estetycznych, objawów. Widzę, że u Pottera chwilowo to zahamowano, to dobrze. W takim wypadku zaklęcie nie jest zbyt silne i najprawdopodobniej przeżyje.

- Najprawdopodobniej?! - powtórzyła przerażona Hermiona.

- Nigdy nie ma absolutnej pewności. Ale jeśli Se... Snape'owi się dzisiaj uda, to przez jakiś tydzień będzie dochodził do siebie. - Gładko wybrnęła, lecz w tej chwili dobiegł ich zimny głos z tyłu.

- Panno Brown, gdzie się podział pani szacunek do nauczycieli? - zapytał drwiąco, z tym swoim przerażającym uśmieszkiem. Jad niemal spływał z jego ust.

- Przepraszam, panie profesorze... - wyszeptała, patrząc mu prosto w oczy.

- Pięć punktów od Gryffindoru! A teraz zjeżdżajcie stąd, znowu muszę niańczyć Pottera! - wrzasnął.

    Rzucając Harry'emu ostatnie spojrzenie, wyszli posłusznie i usiedli przed wejściem do Skrzydła Szpitalnego. Hermiona koniecznie chciała zaczekać na koniec, Ron też.

- Co on mu teraz zrobi? - rudowłosy nie mógł powstrzymał ciekawości.

- Przede wszystkim rzuci zaklęcie wyciszające – mruknęła Carmen, sadowiąc się wygodniej na parapecie we wnęce okiennej. - To czarna magia, którą on musi wydobyć z Pottera. Tak – powiedziała, spoglądając na przerażoną Hermionę – będzie go bolało. Mocno. Będzie krzyczeć i lepiej, żeby nikt tego nie słyszał. Po wszystkim najpewniej zaśnie wykończony, ale gdy się obudzi... Musicie się przygotować, że nie będzie to dla nikogo przyjemne. Zwłaszcza dla was. Dlatego nie przejmujcie się tym, co wyjdzie z jego ust, a najprawdopodobniej będą to obelgi i wyssane z palca zarzuty do was. Ta klątwa ma to do siebie, że jej głównym celem jest zniszczenie bliskich ofiary. Nie dajcie się temu. Musicie być przy nim, to prawda, ale nie wierzcie w jego słowa.

    Przez chwilę trawili te informacje, wyraźnie zdenerwowani i zdezorientowani.

- Damy radę – oświadczyła Hermiona. - Coś jeszcze?

- Nie, ale... Mam dla Was to – powiedziała, wyjmując kopertę od Snape'a. - Nie pytajcie, skąd to mam. Dumbledore już to widział.

    Przeczuwała już, co znajdzie w środku, ale nic nie mówiła. Ze środka wyjęła kilka zdjęć. Gdy tylko je zauważyła, jej obawy się potwierdziły. Usłyszała zduszony okrzyk Hermiony, widziała bladą jak ściana twarz Rona. Byli widocznie zdruzgotani.

- To... to... To zdarzyło się dzisiaj? Stąd Mroczny Znak nad stadionem?

- Nie da się ukryć – odparła Car, przyglądając się bliżej jednej fotografii.

- Nie patrz tak na to... - powiedział słabym głosem Ron. - To jest przerażające! Znaliśmy ją i... i...

- I była ostatnio paskudną suką, musisz to przyznać – oznajmiła, po czym zwróciła się do Hermiony. - Na początku roku taka nie była. Coś jej się stało, ludzie się przecież nie zmieniają. Spójrz na to uważniej.

    Granger wzięła w dłonie zdjęcie i przyjrzała mu się uważniej. Przedstawiało dziewczynę, brunetkę, jej współlokatorkę. Lavender Brown. Leżała na zakrwawionych kafelkach w szatni, dostała zaklęciem tnącym. Obok niej stała w połowie otwarta szafka Harry'ego, niedaleko leżało Kieszonkowe Bagno. Dlaczego tak nisko upadła? Jednak najbardziej przerażający był napis na podłodze. Krwawe, wielkie, krzywe litery układały się w słowo PRZEPRASZ, tuż obok jej dłoni, która nie zdążyła napisać dwóch ostatnich liter. Okropność. Hermiona wzdrygnęła się, gdy Carmen zaczęła mówić:

- To się nie zgadza. Dlaczego myślała o was... o tobie tuż przed śmiercią?

- To normalne, psychopatko... - mruknął pod nosem Ron. Ona spojrzała na niego zimnym wzrokiem.

- Nie jestem psychopatką. Jestem wysoko funkcjonującą socjopatką, odrób lekcje. Wracając... Ona nie myślała o tobie. Napisała przeprosiny na podłodze tuż przed śmiercią. To wymaga wysiłku, boli.

- Może ktoś wykorzystał coś przeciwko niej? Zaszantażował śmiercią rodziców? - myślała na głos Hermiona.

- Oni są setki mil stąd. Dlaczego niby miałaby się tym przejmować? - zapytała Car, a oni spojrzeli na nią jak na kota z dwoma ogonami. Po chwili popatrzyła na Hermionę. - Słabo?

- Trochę – odparła.

- Gdybyś umierała... Została zamordowana, co byś powiedziała tuż przed śmiercią?

- "Proszę, Boże, pozwól mi żyć".

- Użyj wyobraźni!

- Nie muszę.

- A gdybyś była... sprytna? Znamy jej reputację, musiała być sprytna. - Teraz Carmen wstała, podekscytowana i wykonywała jakieś dziwne ruchy rękoma. - Ona próbuje nam coś powiedzieć! - Przez chwilę milczała, masując skronie dłońmi. - Ona była bystra. Bystra, tak! - Jej twarz rozjaśnił szaleńczy uśmiech. - Była sprytniejsza niż inni. Widzicie to?

- Co? - zapytali chórem Ron i Hermiona.

- Gdy to pisała, wiedziała, że umiera. Prawdopodobnie w niesławie. Spójrzcie na to – wskazała zapisane krwią słowo. - Widzicie to? - powtórzyła. Twarz Hermiony się rozjaśniła.

- No jasne! Przecież to oczywiste!

- Co? O co chodzi? - Ron jak zwykle nie orientował się w sytuacji.

- Wytłumacz mu, ja nie mam siły – rzuciła Car.

- Spójrz na napis. Wygląda krzywo, prawda? Ale jest rozmazany... I to nie normalnie, smugi powinny być od lewej do prawej. Zawsze, jak piszesz piórem, masz ślady na dłoni, prawda? - Chłopak przytaknął. - No właśnie. Widzisz tu takie? Nie! Są inne, skierowane od góry do dołu. To tłumaczy, dlaczego nie zdążyła napisać całego słowa. Robiła też te smugi.

- Rozumiem. Ale po co?

- Po to. - Carmen jeszcze raz pokazała zdjęcie. - One wszystkie biegną w jednym kierunku. Do jej dłoni. Tu jest zbliżenie. - W tym momencie wszyscy ujrzeli malutki, czerwony krzyżyk na jej lewym nadgarstku.

- Mówi ci to coś? - Hermiona była bardzo rozemocjonowana. Kolejna zagadka.

- Nie. Ale dowiem się co to. Muszę iść – zerwała się jak oparzona i ruszyła w głąb korytarza. Ron i Hermiona wymienili tylko między sobą zdziwione spojrzenia.

    Carmen ruszyła na błonia, potem szybko dotarła do szatni. Ku jej zdziwieniu, ciała już nie było, krew została usunięta. Wszystko wyglądało normalnie, mimo to i tak przyjrzała się szafce Pottera. Nic szczególnego. Po Lavender nie został nawet ślad. W takim razie będzie musiała spytać o wszystko Snape'a. Albo dyrektora, zobaczy jeszcze.

    Nagle z rozważań wyrwał ją odgłos kroków o kafelkową podłogę. Nie musiała się oglądać. Poznałaby te kroki nawet w snach. Dlatego nie zdziwiła się, gdy poczuła zimne dłonie na swoich ramionach i usłyszała, tak dobrze jej znany i niegdyś ciepły, głos.

- Witaj, Carmen. Dawno się nie widzieliśmy.

    Odwróciła się, wyrywając z jego uścisku. Wyglądał inaczej, niż kiedyś. Niepokorne loki zniknęły. Teraz jego włosy były proste i gładko zaczesane do tyłu. Ubrany był na czarno, a koszulka z długim rękawem opinała jego klatkę piersiową, która unosiła się jednostajnie. Mimo to to wciąż był on.

- Jack Singer. Niemiło mi cię znowu widzieć.

_______________________________________________

Historia Carmen, to moja historia. Już cała, chociaż maksymalnie skrócona. Sarah istnieje naprawdę, ma na imię Sandra i dziś jej szczerzę nienawidzę. To, jak mnie skrzywdziła, po 9 latach "przyjaźni"... jest okropne. To, co mi zrobiła, co zrobiła mi cała szkoła... tego nie życzę nikomu z was, nawet najgorszemu wrogowi. No nie, może z wyjątkiem jej. Żeby się przekonała, jak to jest być ofiarą.