2. Powitanie

    Gdy tylko Harry, Ron i Hermiona przestąpili próg Nory, zobaczyli panią Weasley, która na widok dziewczyny szeroko się uśmiechnęła:

- Hermiono, już jesteś! Siadaj, siadaj, słonko, zaraz zrobię ci coś do jedzenia, na pewno jesteś głodna po podróży... - Kobieta sprawiała wrażenie wesołej, jednak jej wygląd temu przeczył. Była znacznie chudsza niż wcześniej, miała bladą twarz i podkrążone oczy; ewidentnie zmęczenie odcisnęło na niej swój ślad.

- Ależ nie jestem głodna, proszę pani! - A gdy Molly Weasley spojrzała na nią, dodała jakby dla pewności: – Naprawdę!

- Kochanie, nie będziesz mi tu dyskutować. Mówisz zupełnie jak Harry! Siadaj i jedz!

    Po tych słowach postawiła na stole talerz pełen kiełbasek i tostów. Hermiona zrezygnowana usiadła na krześle i zabrała się do jedzenia. Chłopcy usiedli obok niej i po chwili zaczęli rozmawiać.     Pierwszy odezwał się Harry:

- No i jak ci minęły wakacje?

- Świetnie. Byłam z rodzicami w Grecji. Nawet nie macie pojęcia ile tam jest magicznych miejsc! Widziałam pierwszą na świecie szkołę magii, oczywiście tylko dla mężczyzn – prychnęła pogardliwie pomiędzy kolejnymi kęsami. - No w zasadzie to jej ruiny. Wiecie co jest najśmieszniejsze? Mugole myślą, że to jakaś starożytna świątynia! Nazywają to miejsce Akropol i robią sobie tam zdjęcia kompletnie nie mając pojęcia, że to jedno z najcenniejszych miejsc czarodziejskiej kultury! - Zaśmiała się. - A wam jak minęły wakacje?

- No mi niezbyt ciekawie, jak możesz się domyślić – powiedział Harry przewracając oczami. - Ale ostatnie dwa tygodnie spędziłem tutaj, więc nie mogę za bardzo narzekać.

- No, było super! - Zaczął mówić z entuzjazmem Ron. Rozpływał się nad lataniem na miotle, grą w quidditcha i takimi tam, ale Hermiona go nie słuchała. Obserwowała Harry'ego, który z nudów zaczął oglądać swoje paznokcie.

    Dziewczyna zagapiła się i jej ostatnia kiełbaska wylądowała na podłodze. Natychmiast rzucił się na nią Krzywołap i pochłonął w ekspresowym tempie. Przyjaciele zaczęli się śmiać z jego obżarstwa. Podziękowali pani Weasley za jedzenie i poszli na górę. Weszli do pokoju Ginny, która, gdy tylko ją zobaczyła, natychmiast rzuciła się na jej szyję. Przez chwilę się przytulały, aż w końcu Ron nie wytrzymał i zaczął burczeć coś o tym, że na nich to wrzeszczała, bo ją niby prawie udusili, a Ginny to sobie tak może. W odpowiedzi siostra pokazała mu język i zaczęli się śmiać.

    Chłopcy wyszli, a dziewczyny w tym czasie szykowały łóżko dla Hermiony. Później zaczęły rozmawiać i zastanawiać się nad tym, jak w tym roku będzie w szkole.

- Ciekawe, kto w tym roku będzie uczył obrony przed czarną magią? - Zastanawiała się rudowłosa.

- Nie mam absolutnie pojęcia! Ale mam nadzieję, że będzie to w końcu ktoś kompetentny i nie wilkołak! - W tym miejscu znowu zaczęły się śmiać. Remus Lupin był super nauczycielem, ale jego "przypadłość" sprawiała, że stawał się niebezpieczny dla uczniów (w każdym razie w czasie pełni księżyca).

    Dziewczyny ani się nie obejrzały, a już była noc. Zeszły na dół na kolację, gdzie zobaczyły wszystkich – nawet bliźniaków i pana Weasleya, który wyglądał na dość zmęczonego, ale jednocześnie z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku.

- Cześć, Hermiono! - bliźniacy odezwali się jednocześnie.

- Cześć! Jak tam wasz biznes?

- Wiesz, mamy dużo nowych pomysłów i wynalazków – odrzekł Fred. A może to był George? Nadal nie mogła ich rozróżnić.

- To świetnie, ale mam nadzieję, że to nic niebezpiecznego, bo inaczej...

- Oczywiście...

- ...że nie!

- To dobrze! Powodzenia, chłopcy, w dalszych "badaniach". A panu, panie Weasley, jak poszło w Ministerstwie?

- Było ciężko, ale dałem radę. Przy okazji, Hermiono, może mi wytłumaczysz jak działają parkometry, co? Wciąż nie mogę się w tym połapać, a to takie interesujące.

- Arturze! - Pani Weasley szturchnęła męża i zgromiła go wzrokiem.

- Nic nie szkodzi, pani Weasley – uśmiechnęła się dziewczyna. - Z chęcią to panu wytłumaczę, ale może jutro, co? Jestem już trochę senna – Hermiona ziewnęła szeroko. - Dobranoc!

- Dobranoc! - Odpowiedzieli wszyscy chórem.

    Poszła do góry i szybko przygotowała się do snu. Już miała się położyć, gdy do pokoju weszła Ginny.

- Wiesz, ja chyba też już się położę. No i może trochę pogadamy.

- A niby o czym? - spytała szczerze zaskoczona Hermiona.

- No wiesz co? Z przyjaciółką zawsze możesz pogadać. I nie o czym, tylko o kim.

- Ale o co ci chodzi?

- Nie udawaj, bo wiem, że podoba ci się Harry – w tym momencie Hermiona się zarumieniła. - Wypadło ci to z kieszeni – Ginny podała przyjaciółce wycinek z "Proroka codziennego".

- Och, daj spokój, to tylko wycinek. To NIC nie znaczy!

- Sam wycinek nie, ale jak wytłumaczysz ślady błyszczyku na zdjęciu? - Ruda uśmiechnęła się prowokująco, a Hermiona zrobiła się jeszcze bardziej czerwona. - I to nie wszystko. Widziałam jak się na niego gapiłaś podczas kolacji. Gapiłaś się w ten sposób.

- Jak ci powiem, że tak, to dasz mi spokój?

- W porządku, dam. Nie przejmuj się tak, Hermi. On jest całkiem przystojny.

- Miałaś dać mi spokój.

- Dobra, dobra. Tylko mnie nie ugryź.

    Hermiona odwróciła się na łóżku od Ginny i natychmiast zasnęła.