44. W bibliotece

"No matter how it starts it ends the same

Someone's always doing someone more

Trading in the passion for that taste of pain

It's only gonna happen again

And though I'm trying not to look in your eyes

Each time I do they kind of burn right through me

Don't want to lay down in a bed full of lies

And yet my heart is saying come and do me

Now we're just a web of mystery

A possibility of more to come

I'd rather leave the fantasy of what might be

But here I go falling again!

It's the fallin' in love that's makin' me high

It's the being in love that makes me cry cry cry

It's the fallin' in love that's makin' me high

It's the being in love that makes me cry cry cry

All night... all night!"

- Michael Jackson, "It's The Falling In Love"

- Jestem kompletnie wykończona – wyrzuciła z siebie Carmen, rzucając się na łóżko w dormitorium.

- Byłabyś bardziej, gdyby nastąpił kolejny atak – zauważyła Hermiona.

- Nie nastąpiłby. Przecież Potter dzisiaj nie grał, a to na nim zależy Voldkowi.

- W tych sprawach mogłabyś być trochę bardziej poważna...

- Bo? - Brown uniosła się na łokciach i spojrzała krytycznym wzrokiem na dziewczynę.

- Bo tu chodzi o coś więcej, niż tylko zepsuty mecz!

    Chwilę wcześniej wróciły z meczu Hufflepuffu ze Slytherinem, po miesiącu spokoju Dumbledore zdecydował, że mogą znowu grać. Zaostrzyli jedynie środki ostrożności. Nie trzeba dodawać, kto wygrał, chociaż Gryfoni naturalnie i tak kibicowali Puchonom. Doprowadziło to do głośnych okrzyków i nawet sprzeczek ze Ślizgonami, stąd zmęczenie Carmen, która dość mocno... zaangażowała się w całą sprawę.

    Zapadła cisza, przerwana nagle przez Hermionę.

- Idziesz na ten cały bal? - zapytała, jakby od niechcenia. W rzeczywistości ciekawość aż ją zżerała od środka i przez to nie zamierzała się na nią gniewać. A Car to widziała.

- Tak. Nie. Może. Nie wiem. - Dziewczyna widocznie postanowiła wymienić wszystkie opcje, aby Granger sobie wybrała.

- A konkretniej? - Hermiona nie zamierzała odpuścić.

- A konkretniej... - Wzrok Carmen jakby zaszedł na chwilę mgłą, a potem nagle się ożywiła, chyba sobie coś przypomniała. - Muszę iść do biblioteki.

- Co... Co? - Brunetka czuła się nieźle skonfundowana, ale nie doczekała się odpowiedzi. Za to Brown już wstała z łóżka i zmierzała do drzwi dormitorium. - Mogę iść z tobą?

- Jak chcesz.

    Nie czekając ani chwili dłużej, Hermiona poderwała się na nogi, chwyciła kilka książek, które miała do oddania i ruszyła za koleżanką. Przeszły szybko przez Pokój Wspólny, gdzie napotkały Harry'ego, który spojrzał na nie ze zdziwieniem, a ona cicho mu odparła, że wszystko wyjaśni później. Wzruszył ramionami i powrócił do rozmowy z Ronem.

    Tymczasem Carmen zupełnie jakby wypiła przed chwilą Eliksir Energii – Hermiona nie mogła za nią nadążyć, trzymając niepewnie "Historię trzeciego pokolenia Inków według Rabanabasza Collinsa Pierwszego" i "Magię z zaświatów – sprawdź, zobacz, zapomnij". Gdy były już niedaleko, zdecydowała się poruszyć zasadniczą kwestię.

- Co cię nagle wzięło na bibliotekę? Nie chodzisz tam za często.

    Od razu zauważyła, że Gryfonka uwielbia książki, ale nie miała pojęcia, skąd je bierze – sama pani Pince widziała ją może ze dwa razy. To wszystko wydawało się Hermionie coraz dziwniejsze i stwierdziła, że już długo nie wytrzyma – musi się dowiedzieć prawdy. Koniecznie.

- "Historiozofia pradziejów magicznych ze szczególnym uwzględnieniem mikstur uzdrawiających". Szukamy tej książki – zakomunikowała jakby nigdy nic Car i otworzyła wielkie drzwi biblioteki.

    Od razu owionął je przyjemny zapach starych pergaminów i atramentu przemieszanych z kurzem. Dla Granger był to najmilszy narkotyk, jaki ktokolwiek mógł kiedykolwiek wynaleźć. Wciągnęła powietrze z lubością i odesłała machnięciem różdżki swoje tomiszcza na miejsce. Była miło zaskoczona, gdyż prawdopodobnie nikogo oprócz nich tutaj nie było – zasługa dzisiejszego meczu. Poza tym kto by się przejmował pracą domową na poniedziałek w sobotę...?

- W którym dziale mam szukać? - zapytała w końcu. - Historia, filozofia, magomedycyna czy eliksiry?

- Właśnie dlatego jesteś mi potrzebna – absolutnie nie wiem – odparła poważnie Car i ruszyła w najdalsze zakamarki regałów.

    Hermiona rzuciła okiem i już wiedziała, że zostały jej dwie ostatnie dziedziny. Z ciężkim westchnieniem, ale jednocześnie z iskierką nadziei w sercu skierowała się na prawo, aby przestudiować książki o eliksirach. Może jeśli pierwsza znajdzie ten tom, dowie się, dlaczego stał się nagle taki ważny? Wszystko było istotne. Jedno było pewne – na pewno nie zapomni takiego pokręconego tytułu.

    Tymczasem Carmen udała się prosto do działu filozoficznego. Nerwowo przejeżdżała palcami po tytułach. Dopiero w dormitorium przypomniała sobie, że obiecała sobie przeczytać tę książkę, chciała jeszcze bliżej poznać umysł autora. Chciała być zaskoczona, cokolwiek. Miała jedynie nadzieję, że Hermiona nie skojarzy faktów.

    Coraz szybciej przeszukiwała wzrokiem półki, lecz niestety nic nawet nie przypominało tego, czego szukała. Zagryzła wargi, wsłuchując się w panującą wszędzie ciszę. W końcu zrezygnowana udała się do kolejnego działu. Historia bardziej ją interesowała i tu pokładała większe nadzieje. Jej palce ponownie dotknęły grzbietów skórzanych okładek i rozpoczęły swoją wędrówkę.

    "Kolumbowska teoria świata", "Grecy, dyski, mydło", "Sphinks i tajemnica braku nosa", "Rozpruwacz, Rozpruwacz i Kuba", "Dorożkami wiktoriańskiej Anglii"... Nie o to chodziło.

    Zdenerwowana przesuwała się coraz szybciej, aż w końcu coś ją zatrzymało. Było to coś twardego i trochę ciepłego. Przerażona nagłym kontaktem, spróbowała odskoczyć, ale czyjeś ręce chwyciły ją za ramiona, a potem zasłoniły usta.

- Cicho, wariatko! - dobiegł ją znajomy głos. Zbyt znajomy. Speszona podniosła wzrok wyżej i ujrzała to, czego się spodziewała. A raczej kogo.

- Cholera, wystraszyłeś mnie! - Wyrwała się z uścisku.

- Inaczej mam na imię, Brown – oznajmił z lekkim rozbawieniem Snape.

- Co ty tu robisz?! Ktoś może nas zobaczyć... - zaczęła Car, ale skończyła, gdyż mężczyzna skutecznie ją uciszył.

    Przysunął się mocno do niej, co sprawiło, że praktycznie uszło z niej powietrze. Błyskawicznie poczuła jego chłodne wargi na swoich, odrobinę cieplejszych. Odruchowo zarzuciła mu ręce na szyję, jeszcze bardziej się przybliżając. Mruknęła cicho, gdy jego język musnął jej, a potem brutalnie rozpoczął dziki taniec. Nie mogła się opanować i obiema dłońmi jeszcze mocniej przycisnęła od tyłu jego głowę, przy okazji mierzwiąc mu włosy. Czuła, jakby ogromny płomień palił ją od środka, tak bardzo go pragnęła. Jeszcze chwila i nie wytrzyma, musiała się opanować. Leniwie oderwała się od niego, a on warknął, ponownie się przysuwając.

- Przestań... Proszę – powiedziała, wpatrując się w jego czarne jak noc tęczówki. Zaraz chyba się rozpłynie.

- Dlaczego, Brown? Dlaczego...? - zapytał jedynie, na chwilę znowu łącząc ich wargi, ona jednak dzielnie się powstrzymywała.

- Bo ktoś nas... zobaczy – odparła, oblizując powoli wargi. Po chwili zaczęła trochę bardziej myśleć racjonalnie. - Piłeś?

- Troszeczkę – przyznał niechętnie Snape. - Ale tylko kieliszek z moim chrześniakiem na uczczenie zwycięstwa w meczu. - Uśmiechnął się triumfalnie, a jej się cholernie spodobał jego zapach przemieszany z alkoholem. Ten jeden, jedyny raz.

- Miałeś tego nie robić. Obiecałeś, Severusie.

- Oj, daj spokój, Brown. Naprawdę mogłabyś...

- Skończ. Z tą. Brown. Mam imię – wyszeptała, zbliżając swoją twarz do jego tak, że ich oddechy się teraz mieszały. Rzuciła przelotnie okiem na jego usta i utkwiła wzrok w oczach.

- Doprawdy? - Uniósł brew, jakby naśmiewając się z niej. Irytowało ją to, ale jednocześnie była ciekawa, co zrobi dalej z tym ich "zawieszonym" pocałunkiem. Ona jedynie mruknęła potakująco, czując, że już długo nie wytrzyma. - Skoro tak tego chcesz... Carmen. Carmen. Carmen. Carm...

    Przyzywana właśnie Carmen nie wytrzymała i przycisnęła się mocno do niego, wpijając się zmysłowo w jego usta. Po raz pierwszy spodobał jej się posmak alkoholu, który ją chyba też odrobinę zamroczył. Dotyk tych mimo pozorów aksamitnych warg przywodził jej na myśl powiew świeżego powietrza. Jak promyk słońca w ciemnym lochu.

    Popchnął ją gwałtownie w kierunku regału tak, że musiała się złapać jednej z półek, aby nie upaść. Tego było za wiele, nie chciała stracić poczucia władzy, więc okręciła się tak, że zamienili się miejscami. Nie odrywając się od niego, całowała mocniej i szybciej, on nie był dłużny. Ogarnął ich szał zmysłów, zapomnieli o wszystkim. Jęknęła trochę głośniej, niż powinna, gdy poczuła dłoń Snape'a na swoim udzie. Instynktownie oplotła go nogą, zrzucając przy okazji kilka książek.

***

    Hermiona ze znudzeniem przeglądała ostatnie dwie półki w dziale eliksirów, gdy nagle jedna książka przykuła jej uwagę. Zamrugała. Tak, to było to. Chwyciła zdobycz w dłonie i zauważyła, że nie ma ona nawet dziesięciu lat. Musiała być całkiem niedawno wydana. Niepewnie oczyściła okładkę z kurzu, odsłaniając srebrne litery tytułu i zielono-czarną okładkę. Co dziwne, nie było autora. Powoli przeszła do strony tytułowej. To, co tam zobaczyła, sprawiło, że prawie krzyknęła i upuściła tom. Nie, to nie może być prawda. Wykluczone.

HISTORIOZOFIA PRADZIEJÓW MAGICZNYCH ZE SZCZEGÓLNYM UWZGLĘDNIENIEM MIKSTUR UZDRAWIAJĄCYCH

HOGWART, 1990

SEVERUS SNAPE

MISTRZ ELIKSIRÓW

ALBUSOWI, ZA WSZYSTKO I NA ZAWSZE

    Niby na co Carmen była książka jednego z nauczycieli? Owszem, lubiła eliksiry, ale takie nagłe zainteresowanie książką o tak pokręconym tytule? Tak nawiasem mówiąc, to tylko Snape mógł wymyślić coś tak chorego. Cztery dziedziny pomieszane ze sobą – chyba chciał, żeby nikt nigdy tego nie przeczytał. W innym wypadku nadałby jakąś sensowniejszą nazwę. Już "Grzybki w pradziejach" brzmiały bardziej zachęcająco.

    Nagle Hermiona usłyszała coś w rodzaju odgłosu spadających książek. Hałas? W bibliotece? Musiała to sprawdzić. Szybko zatrzasnęła... dzieło nauczyciela i wyjrzała zza regału. Nikogo tu nie było. Ruszyła dalej i gdy nadal nic nie słyszała, postanowiła poszukać Carmen. Potrzebuje wyjaśnień. Po co jej ta książka?

    W umyśle Hermiony kiełkowała pewna myśl, ale stwierdziła, że jest kompletnie niedorzeczna. I bezsensowna. Dlatego lepiej skupić się na czymś innym.

    Nie znalazła jej w dziale filozoficznym, więc skierowała się do historycznego, który był niedaleko. Już miała wejść w rząd szaf, gdy dobiegł ją dziwny odgłos. Dziwny i bardzo niepokojący. Zaraz... Tam miała być Carmen? A skoro tak to...

    Hermionie zrobiło się niedobrze, gdy usłyszała jej jęk. Dwa przyspieszone i głośne oddechy sprawiły, że coś mocno przekręciło się jej w żołądku. Bała się, co zastanie za regałem, ale musiała to powstrzymać. No żeby tak bezcześcić książki?!

    Odetchnęła raz i drugi, po czym szybko wyjrzała za róg. Zaraz potem krzyknęła. Następnie usłyszała inny krzyk i głośne przekleństwa. A później upadła na podłogę.

***

- Co z nią zrobimy?

- Wiesz, mogę ją przenieść do Zakazanego Lasu i...

- Severus!

- To może pusta Komnata Tajemnic?

- Nie ma mowy.

- Tak wszyscy wychwalacie tę nadzieję, a jak przychodzi co do czego to...

- Zamknij się – warknęła Carmen.

- Zmuś mnie. Jakoś wcześniej nie miałaś nic przeciwko – zadrwił.

- Miałam, ale użyłeś perswazji.

- Ach, czyli to wszystko to moja wina? - zapytał Snape, krzyżując ręce na piersi.

- Czy to ja do ciebie przyszłam? Nie. - Carmen miała coraz bardziej rozwścieczoną minę, której już nawet nie starała się ukrywać.

- Specjalnie się nie broniłaś, Brown – rzucił oburzony.

- Och, wróciliśmy do Brown? A gdzie się podziało Carmen? - Swoje imię wymówiła w sposób, który go pariodował.

- Zniknęło, gdy tylko pojawiła się ona – prychnął i wskazał na Hermionę palcem.

- To moja przyjaciółka i jakbyś nie zauważył, nie dałeś mi nawet powiedzieć, że ona tu jest! - krzyknęła głośniej.

- Nie musiała tu ładować swojego kudłatego łba.

- Coś ty powiedział?

- To, co słyszałaś. Co zrobisz, Brown, rzucisz się na mnie? - Spojrzał na nią sugestywnie z drwiącym uśmiechem.

- Może. Mam czarny pas w baritsu.

- Nie wiedziałem.

- Wielu rzeczy o mnie nie wiesz.

- Kłamiesz.

- Przekonaj się.

- Chętnie... przejdziemy do mnie?

- Na dzisiaj ci raczej wystarczy – zauważyła Carmen, jednocześnie poprawiając włosy i wygładzając koszulę.

- Mi nigdy nie wystarczy, moja droga.

- Kłamiesz – stwierdziła, ponownie czując dziwne gorąco w przełyku.

- Jane – dobiegł ich głos z podłogi. - Hermiona Jane Granger.

- Obudziłaś się! - zawołała Brown i uklękła przy niej. - Bredzisz?

- Imię. Dla dziewczynki. Tak, jakbyście się zastanawiali.

- Majaczysz.

- I Harry dla chłopca. Albo Mike. Mike jest w porządku.

- Nieźle się walnęłaś w głowę, Granger – kwaśno zauważył Snape.

- Ja nie... - Dopiero teraz go zobaczyła po przebudzeniu i zaczęła panikować. Przecież to nauczyciel! Ale zaraz... To nie ona miała z nim romans, tylko jej współlokatorka... - Ja stanowczo ostatnio za dużo mdleję.

- Idź do uzdrowiciela, Granger. Może przy okazji zrobi ci coś z tymi zębami – rzucił mężczyzna. Teraz przesadził – Carmen spojrzała na niego tak zimno, że cud, iż jeszcze nie zamienił się w posąg.

- Severusie Tobiasie Snape – wycedziła. - Wyjdź.

- Słucham? - zakpił.

- Wersja dla niedosłyszących lub chorych umysłowo: tam kawałek dalej masz taki wielki prostokąt z czymś wystającym. To drzwi z klamką. Naciśnij klamkę, wyjdź i zamknij drzwi. Taka filozofia.

- A właśnie, czy to moja... - Chciał zapytać, wskazując na książkę obok siedzącej na podłodze Hermiony.

- Wyjdź. Do pokoju! - wykrzyknęła dziewczyna i pogroziła mu palcem.

- Czy ty każesz mi iść do pokoju? Dobra, dobra, już idę. Tylko nie próbuj tych sztuczek na mnie. No przecież idę, idę... Nie rób głupich rzeczy, jak zwykle zresztą – powiedział kąśliwie i wyszedł.

    Car odetchnęła i odwróciła się do Hermiony, która wpatrywała się w nią z otwartymi ustami. Po chwili przełknęła ślinę i głośno zapytała:

- Jak to się stało?

_____________________________________________

Historiozofia to filozofia historii.